Het is stil in de vijver

Vanuit mijn woonkamer kijk ik op de vijver. Elke dag is het druk op het water, de watervogels hebben het naar hun zin. Ik zie zwanen, eenden, aalscholvers, waterhoentjes, ganzen, meeuwen en regelmatig komt er een reiger langs. Ik houd erg veel van deze dieren, ik vind ze prachtig en heb ook een beetje het gevoel dat ze bij mij horen. 
Elke dag komen er mensen om de dieren te voeren, ook in de zomer. Deze mensen worden regelmatig aangesproken door oplettende buren. Ze krijgen te horen dat het beter is om geen brood in het water te gooien omdat dieren heel goed hun eigen voedsel kunnen vinden en het brood dat achterblijft trekt ongedierte aan. Maar de broodbrengers trekken zich er niets van aan, er zijn mensen die met hele broden aan komen zetten en soms ook hele plakken brood in het water gooien.

Al een paar weken is het erg stil in en om de vijver en dat is even wennen en ik vraag mij af hoe dat komt. Vinden ook de dieren dat het een rare tijd is, zijn ze sfeergevoelig en merken ze dat er iets aan de hand is in de wereld? Wat mij deze week ook ineens opviel is dat ik geen mensen meer zie staan met plastic zakken vol brood. Waar zijn die mensen gebleven en wat doen ze de laatste weken met hun overgebleven brood? Misschien eten ze hun oud brood gewoon op zodat ze minder vaak naar de supermarkt hoeven te gaan om te kopen. Of bakken ze misschien wentelteefjes voor en met hun eigen kroost die ze ook moeten bezighouden? Ik weet het niet. De dieren hebben denk ik door dat er weinig extra’s in het water drijft en hebben volgens mij massaal een andere plek gezocht.  

Tot mijn grote verrassing zie ik soms ineens leven in de vijver, een prachtige stille reiger op de uitkijk of een zwanenman die zijn vrouw het hof maakt. De vrouw vindt de ruimte in de vijver denk ik iets aangenamer dan de hofmakerij van haar man, ze gaat er steeds weer vandoor. 

Prachtig om te zien deze geweldig mooie dieren. Wat is de wereld toch mooi!