Feestdagen

Voor iedereen een hele

mooie Kerst en een

sprankelend 2018

Een goed jaar

Het eind van het jaar is in zicht en dat is de tijd van de overzichten en lijstjes.

Voor mij is dit een jaar geweest waarin ik vanwege gezondheidsklachten weinig tot geen energie had en mij moeilijk kon concentreren op de dingen die ik graag wilde doen of moest doen. In voorgaande jaren deed ik veel met redelijk gemak en veel plezier.

Ik ben dit jaar begonnen om mij zelf een beetje in “beeld” te brengen door het maken van lijsten van al mijn bezigheden. Als ik de overzichtjes nu bekijk zie ik dat ik, ondanks mijn beperkingen, toch behoorlijk actief ben geweest. Dit geeft mij een erg goed gevoel en ik hoop dat ik in 2018 het net zo goed ga “doen” als in het afgelopen jaar.

Mijn blog, ik heb hem al vanaf september 2011, heb ik ook dit jaar regelmatig voorzien van berichtjes over persoonlijke zaken, theater- en museumbezoek, kunst en soms een boek. En niet te vergeten de vele foto’s die ik heb gemaakt buitenshuis. In 2017 heb ik tot nu toe 64 keer iets op mijn blog gepost.

Ook naast mijn blogbezigheden heb ik verschillende dingen gedaan zoals:

14 keer naar een museum

9 keer naar de bioscoop of filmhuis

4 keer naar het theater

54 boeken gelezen

36 bezoeken afgelegd aan o.a. huisarts, specialist en fysiotherapeut.

Contacten onderhouden met familie en vrienden (veel liefde, steun en vertrouwen gekregen).

Vrijwilligerswerk gedaan voor de Zilverlijn van het Nationaal Ouderenfonds en de werkgroep Kunst & Cultuur van De Toonladder.

7 expo’s georganiseerd in De Toonladder waaronder mijn eigen foto-expositie.

Eigenlijk is het helemaal niet weinig wat ik heb gedaan, het is toch een heel goed jaar geweest en sluit het jaar 2017 dan ook positief af.

Een boom opzetten

IJzig

Even wennen

Verstilling

Eerste sneeuw

De mat voor de deur ziet er winters uit.

Duidelijk (?)

 Ontdek je straatje. Gezien in de Kruidenwijk in Almere

Willem Witsen

Willem Arnoldus Witsen is geboren in 1860 in Amsterdam. Hij was schilder, aquarellist, etser, tekenaar, schrijver en fotograaf. In de 17^de eeuw was de familie Witsen belangrijk in Amsterdam, ze speelden toen een grote rol in het stadsbestuur van de stad.

In 1876 ging Willem Witsen op 16 jarige leeftijd studeren aan de Rijksacademie voor Beeldende Kunst in Amsterdam. Acht jaar lang was hij student aan de academie en ontmoette in die tijd veel belangrijke kunstenaars en literatoren waarmee hij bevriend raakte.

Na het verlaten van de academie ging Witsen wonen in het buitenhuis van de familie in Lage Vuursche, hier was het altijd een komen en gaan van veel kunstenaars. In het begin van zijn carrière raakte hij geïnspireerd door de mensen op het land zoals herders en ontginners en hij legde deze taferelen vast in zijn schilderijen.

Na enige tijd vertrok hij naar Londen waar hij zich o.a. bezig hield met het maken van prenten van de stad en de oevers langs de Theems. Na vier jaar keerde hij terug naar Nederland en verdeelde zijn tijd tussen Amsterdam, Laren en Ede. In Amsterdam ging hij met een roeiboot door de grachten en genoot van de mooie luchten. Vooral de regenluchten inspireerden hem. Na enige tijd kocht hij een trekschuit waar hij zijn atelier van maakte en veranderde regelmatig van ligplaats om zo elke keer weer op een andere plek te kunnen schilderen. Was de kunstenaar in Ede dan schilderde hij vooral landschappen en boerderijen.

Witsen zocht vooral de verstilling die hij vond in de stadsgezichten van Amsterdam, Rotterdam en Dordrecht. Deze verstilling wist hij goed vast te leggen in zijn schilderijen. Ook in Dordrecht, waar hij net als in Amsterdam, met een bootje over het water ging om de sfeer van de stad in zijn schetsen vast te kunnen leggen. Je ziet in zijn werk de grote liefde voor detail, zoals verweerde bakstenen en de bloempotten in de vensterbanken bv op het schilderij De Voorstraathaven in Dordrecht. Dieptewerking laat hij hier achterwege, hiermee benadrukt hij de eeuwige rust van deze oude stad.

De Voorstraathaven in Dordrecht (1898)

De schetsen die hij daar maakte gebruikte hij in zijn atelier voor zijn schilderijen, aquarellen en etsen.

Witsen bleef niet in Nederland, in 1915 reisde hij af naar San Francisco om deel te nemen aan de Wereldtentoonstelling en bleef daarna nog een tijd in Amerika om er te werken. Veel is er in die tijd niet uit zijn handen gekomen. Vijf jaar later ging hij op reis naar Nederlands Indië waar hij familie bezocht. Het landschap daar vond hij interessant maar het lukte hem niet om dat goed weer te geven in zijn werk. Wel is er uit die periode een portret bekend van de scheidende gouverneur-generaal J.P. graaf Van Limburg Stirum geschilderd door Willem Witsen.

Langer dan een half jaar is Willem Witsen niet in Nederlands Indië gebleven. Hij gaat terug naar Nederland waar hij na een lang ziekbed in 1923 op 63 jarige leeftijd is overleden. 
Willem Witsen ligt begraven op De Nieuwe Oosterbegraafplaats in Amsterdam.

Uitzicht

Anthony Oberman

Anthony Oberman (1781-1845) is een Nederlandse kunstschilder.

Het schilderen van paarden was zijn specialisme maar voor dat genre was er in zijn tijd weinig belangstelling. Tussen 1825 en 1830 ging hij zijn aandacht richten op fruit- en bloemstillevens. Op deze stillevens zie je veel inheemse, echte Nederlandse planten zoals geraniums, vergeet-mij-nietje, maagdenpalm en Oost-Indische kers.

Veel van de planten op dit schilderij, zoals de hyacinten, narcis, tulpen en anemonen zijn in kassen gekweekte planten. Niet alle soorten bloemen waren tegelijkertijd beschikbaar, ook de aalbessen, kweeperen, pruimen en perziken kwamen uit de kas.

Deze stillevens zijn met olieverf geschilderd op karton en hangen in het Rijksmuseum te Amsterdam. 

(foto's gemaakt in het Rijksmuseum)

Speculaastijd

Het zal u niet zijn ontgaan, de herfst is in volle gang en Sinterklaas is bijna weer in het land. Een gezellige tijd met heel veel lekkere dingen zoals chocoladeletters en marsepein. De winkels liggen er vol mee en soms is het moeilijk om te kiezen. Naast chocola en marsepein wordt ook speculaas volop verkocht en regelmatig sta ik voor het schap te dubben; neem ik speculaas met of zonder amandelschaafsel, lekkere grote speculaasbrokken, gevulde speculaas of een speculaaspop, het is allemaal even lekker.

  

In verschillende Europese landen wordt net als bij ons speculaas met smaak gegeten. Wij kennen vooral het speculaasje als een plat koekje. Dat het koekje zo plat is komt omdat naast de verschillende specerijen voor het rijzen van het deeg alleen bakpoeder wordt gebruikt. Hierdoor blijft het koekje plat van vorm en is hard en droog. 

Speculaas wordt niet overal met een mengsel van specerijen gebakken. In België waren tot het begin van de 20^ste eeuw de speculaaskruiden nogal kostbaar en gebruikten de bakkers alleen maar een beetje kaneel in het deeg. De Belgische bakkers bakken hun speculaas nog altijd op deze manier. Zo is ook de naam speculoos ontstaan, het is gewoon speculaas maar zonder specerijen.

Speculoos is over het algemeen iets zachter dan speculaas en in sommige streken wordt het daarom ook wel karamelkoek genoemd. In Duitsland kent men ook speculoos en daar wordt het onder de naam karamellgebäck op de markt gebracht. In onze streken kennen we ook nog een zachtere soort in de vorm van gevulde speculaas.

Speculaasjes heb je met een afbeelding van Sinterklaas, een molen of een bloemenmand. Naast de kleine koekjes zijn er de grote poppen en deze worden een Vrijer genoemd.

Zo’n Vrijer werd vroeger in Brabant vooral gekocht door boerenzonen die een meisje op het oog hadden. De boerenzoon gaf de koek aan het meisje en twee weken later, altijd op zondag, ging de verliefde jongeman op bezoek bij het meisje in de hoop antwoord te krijgen. Gaf het meisje de jongeman een stuk van de koek dan betekende dat dat zij hem wel wilde als haar echtgenoot. Kreeg de jongen niets bij de koffie, dan was de boodschap duidelijk, geen gevrij en zeker geen bruiloft.

Een vrijer wordt ook wel Kermiskoek genoemd en deze kermiskoek wordt al van oudsher gebakken in Tiel en staat tot aan de dag van vandaag bekend als de Tielsche Kermiskoek.

Tegenwoordig worden dergelijke koeken nog wel cadeau gegeven. Het gaat dan niet om het vinden van een echtgenote maar is het meer een blijk van waardering voor een bepaald persoon. 

De mooiste uit mijn vogelcollectie

In het Pampushout

Een zonnige, frisse fietstocht door het rustige Pampushout.

Mooi werk

De herfst is duidelijk zichtbaar

Een kind kan de was doen

Het pretje

De was doen was in de tijd van mijn oma, en ook nog een aantal jaren voor mijn moeder, niet gemakkelijk en zeker geen pretje om te doen. Het pretje kwam als het wasgoed  weer schoon en gestreken in de kast lag. 
Op maandag was het wasdag en de witte was ging op de bleek, de bonte op het droogrek of hing aan de lijn te wapperen. Was het slecht weer dan werd de was binnen gedroogd, in de winter op een rekje bij de kachel of als je een zolder had werd daar het natte wasgoed opgehangen om te drogen.

Mijn oma was de hele maandag druk bezig met de was en het was een vermoeiende dag. Mijn moeder heeft het altijd een beetje anders gedaan, zij deed de was niet op maandag maar op dinsdag. Onze was is nog een tijd naar de wasserij gegaan tot mijn moeder een wasmachine kreeg, zij was de eerste in ons dorp. Het was een snelwasser, in een ogenblikje was de was de schoon, na het wassen ging ze ook de wasmachine gebruiken om het wasgoed te spoelen. Dat scheelde haar heel veel werk en in de tijd die ze over had kon ze leukere dingen gaan doen.

Auto van de wasserij

De was ging in manden naar de wasserij

Dat mijn moeder een wasmachine had viel wel op in het dorp waar wij woonden, er werd schande over gesproken. Dat mens van Jansen had een wasmachine, lui mens, en dat “ding” kon natuurlijk de was niet schoon genoeg krijgen. En dat luie mens ging ook nog eens wassen als het haar uitkwam.

Als mijn moeder stond te wassen, de machine stond op het plaatsje achter ons huis, was het wel een beetje druk op de dijk. Ineens waren er  veel dorpsbewoners onderweg.  Zij hadden de tijd, de was hadden ze zoals het hoorde op maandag gedaan.  Toevallig kwamen ze elkaar tegen voor ons huis. Vanzelfsprekend bleven ze bij elkaar staan voor een “praatje”, er was op dinsdag veel te bespreken.

Tegenwoordig hebben we wasmachines en drogers en kan een kind de was doen.

(Foto's gemaakt in Het Zuiderzee Museum in Enkhuizen)

Hier alleen pinnen

Boodschappen doen is voor mij een noodzakelijk iets, ik beleef er geen plezier aan en laat daarom mijn boodschappen thuis bezorgen, ik heb de online supermarkt Picnic ontdekt.

Zo af en toe moet ik toch de gang naar de buurtsuper maken omdat ik iets ben vergeten te bestellen. Deze week moest ik er weer eens aan geloven en ging daarom met tas en portemonnee richting winkel. Ik weet ondertussen wel waar de artikelen liggen die ik nodig heb en ik ben dan ook in een mum van tijd bij de kassa. Omdat ik meestal met de pinpas betaal maakt het niet uit bij welke kassa ik ga staan. Klanten die cash betalen moeten opletten of ze in de juiste rij staan.

Ik stond als derde bij de pinkassa, als tweede een vriendelijke mevrouw en als eerste een oudere mevrouw met een rollator.  Ze had haar boodschappen al op de band gelegd. Op het moment dat de kassière het af te rekenen bedrag noemde pakte mevrouw haar portemonnee en begon het bedrag uit te tellen in haar hand. “Dit is een pinkassa, u kunt hier niet met geld betalen” zegt de kassière. Verschrikt keek de mevrouw van haar hand naar de kassière en van de kassière weer naar haar hand met daarin het gepaste geldbedrag. Ze wist even niets te zeggen en keek een beetje hulpeloos naar de kassajuffrouw. De kassajuffrouw, Diana stond er op haar jasje, verblikte of verbloosde niet en bleef wachten. 

Ondertussen bedacht ik dat we de boodschappen maar snel naar een andere kassa moesten brengen zodat mevrouw kon betalen. Ik zag aan de mevrouw voor mij dat zij ook nadacht over een oplossing en ze had een idee, ze zegt tegen de mevrouw: “Als u mij nu uw geld geeft, dan betaal ik uw boodschappen met mijn pinpas en is het probleem opgelost”. De mevrouw was er even stil van, net als wij allemaal in de ondertussen langer geworden rij. Er kwam een brede glimlach op het gezicht van mevrouw en ze was duidelijk opgelucht. Ik merkte dat de hele rij wachtenden glimlachte en opgelucht de handelingen gadesloeg, behalve Diana, zij deed net of zij er helemaal niets mee te maken had.

Ik vond het geweldig om iets, dat toch even een groot probleem leek, zo eenvoudig en snel werd opgelost. Een dergelijk kleine belevenis maakt mijn dag goed met een extra zonnetje . Of Diana haar dag ook een extra zonnetje kreeg vraag ik mij af. Waarschijnlijk komt dit "probleempje" meerdere keren per dag voor bij de kassa en wordt het zonder toestanden opgelost.

Side by Side

Side by Side (2006), twee gebouwen van elk 23 verdiepingen hoog aan het Weerwater in Almere.

Het ontwerp is van de Nederlandse architect Frits van Dongen.