zondag 30 augustus 2015

Vierkantjes

In een handomdraai lekkere 16 havermoutkoekjes.

Benodigdheden:
100 gram zelfrijzend bakmeel
100 gram havermout
100gram donkerbruine suiker
150 gram roomboter
1 eetlepel cacao
1 zakje vanillesuiker
iets amandelschaafsel

Bereiding:
Oven 10 minuten voorverwarmen op 1750 C (heteluchtoven).
Leg bakpapier op de bakplaat of vet de bakplaat in met boter.

Smelt langzaam de boter, niet laten bruinen.
Roer de suiker en de havermout erdoor.
Als laatste de (gezeefde) bloem, cacao en de vanillesuiker erdoor scheppen.
Blijven roeren tot het een mooie massa is.

Het deeg gelijkmatig over de bakplaat uitstrijken zodat je een vierkant krijgt.
Voorzichtig met een mes alvast inkepingen voor de koekjes maken (ze brokkelen gemakkelijk).
De amandelschaafsel er over verdelen.
20 minuten in oven zetten.

Nog ongeveer 5 minuten in de oven laten staan.
Goed laten afkoelen en in porties snijden.

Erg lekker en snel klaar.

Geniet ervan!
                                  Anne

donderdag 27 augustus 2015

Havermout

Een gezond en lekker ontbijt is een schaaltje havermout. Havermout is niets anders dan de geplette korrel van de graansoort haver. Na het oogsten van de haver worden de korrels gewassen, gepeld, verhit door stoom en als laatste plat gewalst.

Havermout is van nature glutenvrij, maar de korrels worden meestal verwerkt in bedrijven waar ook tarwe wordt verwerkt, het kan daarom voorkomen dat er in de havermout die je koopt sporen van gluten aanwezig zijn. Ben je gevoelig voor gluten kijk dan bij aankoop op de verpakking om te zien of er sporen van gluten in zitten.

Er zijn verschillende soorten havermout die je kunt het kopen in de supermarkt of de natuurvoedingwinkel.  Er is voorgekookte havermout,  deze wordt verkocht in een beker of een kartonverpakking. Een nadeel van deze voorgekookte havermout is dat er de nodige  smaakstoffen, suikers en zout aan is toegevoegd.
Dan is er langkokende havermout, kies je hiervoor  dan sta je ongeveer 15 minuten in het pannetje te roeren. Mijn voorkeur gaat uit naar de snelkokende havermout, ik roer maar 2 minuten in het pannetje.

Havermout heeft veel goede eigenschappen, het zit vol voedingsvezels, eiwitten, mineralen en verschillende vitamines. Onderzoeken hebben uitgewezen dat voedingsmiddelen met veel vezels de kans op kanker, vooral darmkanker, aanzienlijk kunnen verminderen.

Niet onbelangrijk is de invloed van havermout op het cholesterolgehalte in het lichaam. Het goede cholesterol HDL (High Density Lipoproteïne) heeft een gunstige invloed op het risico van hart- en vaatziekten. Het slechte cholesterol LDL (Low Density Lipoproteïne) verhoogt daarentegen het risico op hart- en vaatziekten. Havermout heeft de goede eigenschap om het HDL op peil te houden en het LDL te verlagen.

En wat zeker voor veel mensen niet onbelangrijk is, havermout kan je helpen om af te vallen. Door het eten van havermout heb je langer een verzadigd gevoel, dat komt door de vezels in de havermout, zij nemen veel vocht op en daardoor gaan ze uitzetten, je krijgt daardoor niet snel weer een hongergevoel. Het is gebleken dat mensen die havermout als ontbijt nemen minder zin in tussendoortjes krijgen. En mooi meegenomen is…..... havermout is vetarm.

Havermout is ook geliefd bij sporters, het geeft namelijk een versnelling van het energieherstel van de spieren en het maakt de spieren sterker door de aanwezige eiwitten.
Misschien is het toch wel verstandig om te overwegen om elke ochtend een schaaltje havermout als ontbijt te nemen.

Havermout is ook een goed ingrediënt bij het maken van een appeltaart of koekjes.

Mijn ontbijt:
250 ml water
6 eetlepels havermout
Iets kaneel
1 eetlepel gebroken lijnzaad
Een paar aardbeien of bv zomerfruit uit de diepvries (supermarkt).

Water aan de kook brengen.
Havermout, lijnzaad en kaneel toevoegen en blijven roeren met de garde.
Na  2 minuten de havermout in een schaaltje doen en het fruit er op scheppen.

Heb je geen fruit in huis dan is een lepel jam, iets honing of een lepeltje appelstroop ook erg lekker.
Eet wat je zelf het lekkerst vindt.

Eet smakelijk!

                                Anne

dinsdag 25 augustus 2015

Experimentje met stillevens

Een paar voorwerpen uit de erfenis van mijn moeder. 
Geen geldwaarde maar wel veel mooie herinneringen.







zondag 23 augustus 2015

Aquarellen

Deze aquarellen zijn geschilderd door mijn moeder. 


Mijn moeder is begonnen met schilderen in de jaren 80 van de vorige eeuw. Dit waren haar eerste probeersels en hangen bij mij thuis. 


zondag 16 augustus 2015

Inro, ojime, netsuke en himo

Een inro is een doosje, een ojime een schuifkraal, een netsuke een knoop en een himo is een zijden koord en deze voorwerpjes horen bij elkaar. 

Tijdens de Edo-periode  (Japan 1603-1868) was de kimono de gebruikelijk dracht voor mannen en vrouwen. Het lastige van een kimono was dat er geen zakken in zaten en dat de mensen de spullen die ze altijd bij zich moesten hebben daarom nergens kwijt konden. De vrouwen waren meestal thuis en om die reden hoefden ze niet altijd al hun persoonlijke spullen steeds bij zich te dragen, ze konden de weinige spullen die ze direct nodig hadden gemakkelijk bewaren in de diepe mouwen van hun kimono's.
Voor mannen was dat wat lastiger, zij waren veel meer onderweg. Het was dan lastig om de dingen die ze dagelijks moesten gebruiken in de mouwen van hun kimono op te bergen. Een Japanner had in die tijd voor zijn spullen daarom een inro in plaats van zakken.

Een inro is een doosje en bestaat uit vier tot zes kleinere doosjes die stapelbaar zijn.  De onderdelen passen zo perfect op elkaar dat je de overgang van het ene naar het andere doosje bijna niet kunt zien. De vakjes zijn precies afgestemd op de dingen die dagelijks gebruikt moesten worden, zo was er ruimte voor eetstokjes, schrijfgerei, lakstempel, medicijnen, tabak en thee.

De voorstellingen op de doosjes zijn meestal dagelijkse dingen zoals religie, historie, verhalen en legendes. De afbeeldingen zijn goed te herkennen maar de bedoeling ervan is niet altijd duidelijk en ook moeilijk te achterhalen. Van een bepaalde voorstelling zijn vaak verschillende interpretaties mogelijk.

De inro's werden  gemaakt van verschillende materialen en daarna gelakt. Aan beide kanten werden de doosjes ingelegd met ivoor, hout, goud, bamboe, jade, porselein of verschillende soorten hoorn, het waren echte kunstwerkjes. 

Aan de inro kon je zien tot welke klasse de persoon hoorde. Hoorde hij tot de klasse van de samoerai, dan was er in de inro ook ruimte gemaakt voor het familiezegel.
Om de doosjes goed op elkaar en afgesloten te houden, waren er oogjes aangemaakt waar een koord, de himo, doorheen kon worden geschoven en het koord werd aan de bovenkant bij elkaar getrokken door een kraal, de ojime.
Voor de ojime werd meestal bloedkoraal gebruikt omdat bloedkoraal een waarschuwingsfunctie had. De Japanners dachten namelijk dat koraal zou splijten als het in de buurt van vergif kwam.

Het gedeelte van de himo dat er boven uitstak werd onder de obi (gordel) doorgeschoven en aan de bovenkant bij elkaar gehouden door een knoop, de netsuke.

Net als de inro was ook de netsuke een voorwerp waar veel waarde en ook zorg aan werd besteed. Je kon aan de netsuke zien wat iemand zijn opvattingen en wensen waren maar ook het het geboortejaar en het karakter van de drager waren er van af te lezen,

De netsuke werd gesneden uit het fijnste hout, ivoor, visbeen, kersen- of pruimenpitten. Ook dit onderdeel moest aan bepaalde voorwaarden voldoen zoals; het moest goed in de hand liggen maar ook passen in de gesloten hand en het  mocht niet scherp zijn.

De ojime, netsuke en de inro moesten perfect bij elkaar passen, de gebruikte materialen voor de verschillende voorwerpjes moesten elkaar niet kunnen beschadigen.

Netsuke uit de 19de eeuw
 en is 8 cm hoog.
Edo, het tegenwoordige Tokio, was rond 1750 al een stad met meer dan een miljoen inwoners, er was volop werk voor de inro- en netsukesnijders. Aan het begin van de Edo-periode werkten de inro- en netsukekunstenaars anoniem in verschillende ateliers.
In die periode kwam het eerste boek uit over deze kunstvorm, waarin informatie stond over materialen, de betekenissen van verschillende voorstellingen op de voorwerpen en over de kunstenaars en de signaturen.

Van de "echte "signaturen op de netsukes zijn er ongeveer 2000 bekend en het is zeker niet gemakkelijk om de vele vervalsingen te onderscheiden van de  echte. De vervalsingen worden vaak gebeitst om ze ouder te laten lijken en omdat ze er zo echt mogelijk moeten uitzien worden ze  ook nog eens voorzien van een signering. Een signering is daarom absoluut geen garantie voor de goede kwaliteit, de waarde en de echtheid.

Tegenwoordig zijn het verzamelobjecten. Meestal zijn de voorwerpjes niet meer bij elkaar maar ook afzonderlijk hebben ze grote waarde. 

donderdag 13 augustus 2015

Spinazie, cherrytomaatjes en geschaafde amandelen

Benodigdheden voor 2 personen.

Benodigdheden:
500 gram spinazie
6 cherrytomaten
2 eetlepels geschaafde amandelen.


Bereiding:
Spinazie koken en goed laten uitlekken en klein snijden
Cherrytomaatjes halveren
Geschaafde amandelen even roosteren in een antiaanbakpan (zonder olijfolie)

Spinazie nog even doorwarmen, dan in een schaal doen en de amandelen en de tomaatjes erover verdelen.

Bak je hierbij een omelet van 2 eieren met klein gesneden ui en stukjes paprika, dan heb je gemakkelijke, kleurrijke en vegetarische maaltijd.

Eet smakelijk!
                       Anne

maandag 10 augustus 2015

vrijdag 7 augustus 2015

Waarom krijgt een specht geen koppijn?

Vogels zien we elke dag, we zijn er mee vertrouwd en we zouden raar opkijken als er opeens geen vogels meer waren.
Regelmatig vraag je je af wat toch de bedoeling is van hun gedrag.
Ook vraag je je wel eens af waar vogels slapen, of ze stembanden hebben, hoe ze hun voedsel kauwen of waarom spreeuwen niet in de lucht botsen.

Op deze vragen krijg je antwoord in het boekje Waarom krijgt een specht geen koppijn? 

Natuurjournaliste Monica Wesseling heeft  een leuk en toegankelijk boekje geschreven en geeft antwoord op 100 vragen over vogels. 
Ook voor kinderen zijn de vragen en antwoorden goed te begrijpen.

Het is verkrijgbaar bij Vogelbescherming Nederland  en in de boekhandel.  

dinsdag 4 augustus 2015

Crystal Palace

De bestaande bomen in Hyde Park
pasten in het Crystal Palace
Een symbool van de vooruitgang was het Crystal Palace, gebouwd halverwege de negentiende eeuw. Het Crystal Palace was bestemd voor de wereldtentoonstelling in 1851 in Hyde Park, Londen.
Het idee van de wereldtentoonstelling kwam van de Society of Arts, een commissie onder voorzitterschap van prins Albert, de echtgenoot van koningin Victoria.
De Society of Arts stelde een koninklijke commissie samen die zich bezig moest houden met de zaken rondom de wereldtentoonstelling en ze schreven een prijsvraag uit voor architecten om een gebouw te ontwerpen, met een oppervlakte van ongeveer 74.000 m2. De kosten mochten niet hoger zijn dan £ 100.000 en het gebouw moest binnen vijftien maanden gerealiseerd zijn.

Er kwamen ongeveer 100 inzendingen binnen maar niet één ervan voldeed aan de gestelde eisen.
De commissie besloot om dan zelf maar een gebouw te ontwerpen, het resultaat van hun inspanningen was ook niet wat het moest zijn. De commissie had een ontwerp gemaakt dat ver boven het budget uitkwam. Ook al zouden de kosten binnen het budget zijn gebleven, dan nog kon het plan niet doorgaan, er was veel te weinig tijd om de zeventien miljoen bakstenen die er nodig waren voor hun ontwerp in de nog resterende tijd te verwerken.

De tijd ging dringen en Joseph Paxton (1806-18650) hoorde dat de koninklijke commissie in de problemen kwam met het ontwerp voor de wereldtentoonstelling. Paxtons was een bekende hovenier en kassenbouwer, hij was werkzaam als hoofdhovenier bij de Duke of Devonshere, en had veel ervaring op het gebied van kassenbouw. Hij had verschillende vernieuwingen en verbeteringen op zijn naam staan en genoot daardoor veel aanzien.

Hij liet de commissie weten dat hij een goed plan had, een ontwerp met veel vernieuwende elementen die hij ook toepaste bij de bouw van zijn kassen, maar dan vele malen groter. Daarbij gaf hij aan dat zijn plan binnen de acht maanden die er nog te gaan waren tot de opening van de tentoonstelling kon worden uitgevoerd. Bij het realiseren van zijn plan zou Paxton ondersteund worden door het ingenieursbureau Fox Henderson & Co. Zijn plan werd goedgekeurd door de commissie en Paxton kon samen met Fox Henderson beginnen aan de uitvoering van het project.

Er werkten ongeveer 2000 mensen op de bouwplaats en de werkzaamheden trokken de aandacht van veel pers en publiek. Er werd namelijk gewerkt volgens de ideeën van de econoom Adam Smith (1723-1790), bij de bouw werd er volgens zijn ideeën gewerkt wat betreft de verdeling van arbeid. Iedere werknemer had zijn eigen werk en was daarvoor  verantwoordelijk. In tegenstelling tot de gangbare opvattingen over architectuur ging men bij dit project niet uit van de vorm maar van het proces.

Elk onderdeel van de opbouw had meerdere functies, functies die door Paxton waren ontwikkeld. Bv de raamlijsten dienden als goten, en het regenwater werd afgevoerd door de holle smeedijzeren zuilen die in het ontwerp waren opgenomen en de schuttingen die rond de bouwplaats stonden werden later gebruikt als vloerdelen.
De geprefabriceerde elementen van glas en metaal die in fabrieken werden geproduceerd, gingen per trein naar de bouwplaats waar ze ter plaatse in elkaar werden gezet.

Tijdens de bouw werd er nog steeds nagedacht door Paxton en het ingenieursbureau over de te gebruiken materialen en hoe ze hergebruikt konden worden om op die manier geld te besparen. Om de werkzaamheden zo efficiënt mogelijk te laten verlopen ontwikkelde Henderson karretjes op kleine wielen die over rails liepen op de Paxtongoten. Op die manier kon men gemakkelijk  materiaal verplaatsen en steigers waren op deze manier niet nodig. De karretjes waren echt een uitkomst, deze manier van werken was snel en veilig.

Het lukte Joseph Paxton om binnen acht maanden een gebouw neer te zetten waarvan veel aspecten nog niet zijn geëvenaard. Het gebouw werd overgedragen aan de koninklijke commissie en de inrichting voor de tentoonstelling kon beginnen.
Door het vele glas dat er was verwerkt kreeg het bouwwerk al gauw de naam Crystal Palace.
De tentoonstelling werd op 1 mei 1851 geopend door koningin Victoria en duurde tot 1 oktober. In deze vijf maanden kwamen er meer dan zes miljoen bezoekers, wat vanzelfsprekend veel geld opbracht. Paxton werd door koningin Viktoria geridderd, voor zijn bijdrage aan de wereldtentoonstelling en het Crystal Palace was een groot succes geworden.

Een bezoek aan het prachtige glazen gebouw in Hyde Park, waar zelfs de bestaande bomen van het park in pasten, was voor heel veel mensen een bijzondere ervaring en inspiratiebron. Het Crystal Palace werd een voorbeeld voor architecten om ook op deze manier te gaan bouwen. Voorbeelden hiervan zijn het Paleis voor Volksvlijt in Amsterdam, afgebrand in 1929, en het Paul Henri Spaakgebouw in Brussel.
De gebouwen brachten ook de nodige discussie op gang over het onderscheid tussen architectuur en techniek. Er waren ook architecten die deze manier van bouwen helemaal niets vonden, zij vonden het glaspaleis een lelijk bouwwerk.

Het eindresultaat.
Na de tentoonstelling werd het gebouw snel afgebroken en werd het weer opgebouwd in Zuid-Londen. Tegenwoordig heet dit gedeelte van de stad Crystal Palace. De opbouw stond weer onder leiding van Joseph Paxton en het gebouw werd nog iets uitgebreid, de bouw duurde deze keer ongeveer twee jaar. Het Nieuw Crystal Palace werd gebruikt voor tentoonstellingen en er werden muziekuitvoeringen gehouden tot vijfentachtig jaar later, in 1936, het hele gebouw tot aan de grond afbrandde en het is daarna nooit meer opgebouwd.

Wetenswaardigheden:
  • De vloeroppervlakte, verdeeld over drie verdiepingen was 92.000 m2
  • Het gebouw had 293.655 ramen.
  • De lengte van de goten was 38.6 km.
  • Aan gietijzer is er 3900 ton gebruikt.
  • Aan smeedijzer is er 700 ton gebruikt.
  • Aan hout is er 55.7623 verwerkt.

zaterdag 1 augustus 2015