zaterdag 27 februari 2016

De Noordzee.de Noordzee, de Noordzee


Daar zeilde op de Noordzee,
de Noordzee wijd en koud,
een schip zo zwaar beladen
met 's werelds ijdel goud.
Daar kwam de Spanjaard dreigen
te roven ons het goud,
toen we voeren op de Noordzee,
de Noordzee, de Noordzee,
al op de Noordzee wijd en koud.

't Was onze jongste makker,
een jongen sterk en koen,
die sprak al tot den schipper:
wat zult gij aan mij doen,
wanneer ik wil gaan zwemmen
en ginds het Spaans galjoen
doen zinken in de Noordzee,
de Noordzee, de Noordzee,
al in de Noordzee zinken doen?

Ik zal u geven zilver,
een wapen en blazoen.
Mijn eigen jonge dochter
zal ik u huwen doen,
wanneer gij wilt gaan zwemmen
en ginds het Spaans galjoen
doen zinken in de Noordzee,
de Noordzee, de Noordzee,
al in de Noordzee zinken doen.

De jongen bad de hemel,
sprong daarop overboord
en heeft in 's vijands scheepwand
drie gaten toen geboord.
En van de trotse Spanjaard
is nimmer meer gehoord,
op heel de wijde Noordzee,
de Noordzee, de Noordzee,
op heel de Noordzee meer gehoord.

Toen zwom hij naar het schip
en de mannen juichten luid.
Maar onze schipper gaf hem
zijn dochter niet tot bruid.
Al smeekte ook de jongen:
haalt mij het water uit,
de schipper gaf de Noordzee,
de Noordzee, de Noordzee,
gaf hem de Noordzee als zijn bruid.

Toen zwom hij om het schip heen,
hij was zo koud en moe.
Vol bitterheid en wanhoop
riep hij zijn makkers toe:
och makkers, haalt mij op,
want ik ben het zwemmen moe.
Mij trekt de koude Noordzee,
de Noordzee, de Noordzee,
mij trekt de Noordzee naar zich toe.

Zijn makkers redden hem toen
maar op het dek stierf hij.
Na het een twee drie in Godsnaam
dreef weg met het getij
de koene jonge zeeheld,
veel jonger nog dan wij.
En zonk toen in de Noordzee,
de Noordzee, de Noordzee,

en in de Noordzee weg zonk hij. 



Boudewijn de Groot , zang en de tekst is van  Lennaert Nijgh ((tekst)

dinsdag 23 februari 2016

Waar blijft de winter?

Of je nu met gloeiende wangen van het ijs af komt of je hebt een wandeling in de kou gemaakt, bij thuiskomt lust je wel iets warms. Er zijn verschillende warme en ook lekkere dranken zoals chocolademelk al of niet met kruiden, anijsmelk, verschillende soorten thee en koffie met of zonder een scheutje alcohol.

Het Guisveld bij Koog aan de Zaan
De meeste mensen kennen wel de uitdrukking "Koek & Zopie"
Dat stond lang geleden te lezen aan de bovenkant van de kraampjes die langs de ijsbaan stonden en waar je iets kon eten en drinken. Tegenwoordig is het in mijn beleving niet echt meer "winter" en zie je als het vriest en we  kunnen schaatsen hele andere "Koek & Zopie"  langs de ijsbaan staan. Het aanbod eten en drinken is ook al lang niet meer alleen chocolademelk, een plak krentenbrood, een kop snert of een alcoholische versnapering, maar nu koop je er blikjes fris en bier, gevulde koeken,  roze koeken, alle soorten chocola, bitterballen, worst, chips en nog heel veel meer.

In de 17de eeuw begon men op het ijs "zopie" te verkopen, dat bestond uit bockbier, rum, kaneel, kruidnagel en er werden ook nog een paar eieren aan toegevoegd. Dit mengsel werd verwarmd en werd "zopie" genoemd. Of het lekker was of niet, het verwarmde in ieder geval de verkleumde en vermoeide schaatsers. 
Wettelijk probeerde men in die tijd het verslijten van drank op het land en langs het water binnen de perken te houden maar over drankverkoop op het ijs, daar waren geen regels voor en de verkoop van drank werd daarom oogluikend toegestaan. 
Naast de "Koek & Zopie" zagen in die tijd ook de gok- en hoerententen hun kans en zo kreeg je veel vertier op het ijs en werden er goede zaken gedaan.

De Hurkende man bij Lelystad (Antony Gormley)
In de 20e eeuw begon men naast de "zopie" ook  "punch" te verkopen en op een gegeven moment kwam er de warme chocolademelk bij en voor de liefhebber een kop snert.
Elke winter als er geschaatst kan worden zullen de warme dranken en de lekker koeken e.d. weer te vinden zijn langs de baan, maar de gok- en hoerententen zijn er volgens mij al heel lang niet meer te vinden.
Eens, lang geleden.
Wil je zelf een ouderwetse "zopie" maken dan zie je hieronder het recept.

Zopie (het originele recept)
  • 1liter bockbier (donker bier kan ook)
  • 1 pijpje kaneel (of een 1/2 theelepel kaneelpoeder)
  • 2 kruidnagels
  • 2  partjes citroen
  • 125 gram bruine suiker
  • 2 eierdooiers
  • 1 dl rum
Doe het bier in een pan met de kaneel, kruidnagels en de partjes citroen erbij en aan de kook brengen. Ongeveer 20 minuten zacht laten doorkoken. De eieren met de suiker loskloppen en door het mengsel gieten (niet meer laten koken) om het te laten binden. Als laatste de rum erdoor roeren. Wel is het zaak om dit zo heet mogelijk te drinken!

Wil je geen zopie maar wel een ander lekker warm drankje kijk dan maar eens bij de volgende recepten.

Warme punch
  • 7 dl water
  • 1 sinaasappel, schoongeboend en in plakken gesneden
  • 3 theezakjes
  • 100 gram lichtbruine basterdsuiker of 3 eetlepels honing
  • 1/2 liter appelsap
  • 2 kaneelstokjes (of een 1/2 theelepel kaneelpoeder)
Het water met de sinaasappel aan de kook brengen, theezakjes toevoegen en nog ongeveer 4 minuten laten trekken. Theezakjes verwijderen en de appelsap, kaneelstokjes en de honing toevoegen.
Nog ongeveer 10 minuten(tegen de kook aan) laten trekken. Vooral warm opdrinken!

Glühwein
  • 1 fles rode wijn
  • 1 citroen
  • 1 sinaasappel
  • 4 kruidnagels
  • 2 kaneelstokjes (of een 1/2 theelepel kaneelpoeder)
  • suiker voor de liefhebber
Citroen en sinaasappel schoonboenen en in grote parten snijden. De kruidnagels in de parten steken.
De wijn verwarmen met de kaneelstokjes, citroen en sinaasappel (niet laten koken). Ongeveer 15 minuten laten trekken. De citroen en de sinaasappel goed uitknijpen boven de wijn en daarna zeven. Suiker naar smaak toevoegen.
Warm drinken!

Irish Coffee
  • 40 ml whisky
  • bruine basterdsuiker (naar smaak)
  • ongeveer 2 dl sterke koffie
  • Slagroom
  • Iets cacao of geschaafde pure chocola
Schep de suiker in het glas en vul bij met de whisky tot de eerst lijn op het glas. Schenk de koffie erbij tot de tweede lijn op het glas. Even doorroeren. Dan de room over de bolle kant van een lepel op de koffie laten glijden. De room mag niet onder de koffie verdwijnen. Eventueel iets cacao erover strooien.
Zo heet mogelijk drinken!

Mokka cappuccino
  • 1 reep chocola (puur)
  • sterke espressokoffie (heet)
  • melk
  • cacaopoeder of schaafsel van een reep
Doe in een grote kop of beker 2 blokjes chocola en giet hierop de hete espresso. In een pannetje melk verwarmen en met een garde schuimig opkloppen. Schuim op de koffie scheppen en hierover de cacaopoeder of chocoladeschaafsel strooien.
Erg Lekker!

Thee met kaneel
  • 1 sinaasappel
  • 1 cm verse gemberwortel (of een theelepel gemberpoeder)
  • 2 kaneelstokjes
  • 2 zakjes thee (naar eigen smaak)
  • 1 eetlepel honing
De sinaasappel schoon boenen en in plakken snijden. Gemberwortel dun schillen en ook in plakjes snijden. Sinaasappel, gemberwortel en de kaneelstokjes in een theepot leggen en de theezakjes erin hangen. Ongeveer 1 liter kokend water erover schenken en 5 minuten laten trekken. De theezakjes verwijderen en de thee in hoge glazen schenken. Honing naar eigen smaak toevoegen.

Vind je bovenstaande allemaal prima en wil je alleen maar een lekker kopje thee of koffie met iets lekkers……………, dat kan ook.

Wat je ook doet, drinkt of eet, geniet ervan!

                                                                                       Anne

zaterdag 20 februari 2016

Glaswerk

Gezien in Museum van Oudheden in Leiden






Wil je meer weten over glas kijk dan HIERHIERHIERHIER en HIER

(foto's gemaakt in het museum)

dinsdag 16 februari 2016

Jacob (Jaap) Gerrit Weijand

In december 2015 was ik in het Singermuseum in Laren en stond op een gegeven moment stil voor een schilderij van Jaap Weijand met de titel: 
"Vroege sneeuw bij de Oude Hof", geschilderd in 1919. 


Vol bewondering had ik al voor een paar schilderijen van Whistler gestaan en ook het tentoongestelde werk van de kunstenaarsgroep "De Ploeg" maakte zoals altijd weer indruk op mij.

Maar waarom was ik dan zo geraakt door dit werk van Weijand? Was het de eenvoud van het schilderij, de sneeuw op de grond, de gekleurde bomen of de stilte die er van uitging?

Een kunstwerk "ervaren" is een hele belevenis  en ik heb het beeld op mij laten inwerken.  Even zag ik het schilderij van Weijand bij mij thuis hangen maar dacht op hetzelfde moment dat er in mijn woonkamer toch ook iets moois hangt. Ik ben nog altijd blij met een echte "De Marie".
C. de Marie
Jacob (Jaap) Gerrit Weijand werd geboren in Amsterdam op 8 maart 1886. Hij was niet alleen schilder maar ook glasschilder, tekenaar, en graficus. Hij studeerde aan de School voor Kunstnijverheid, later ging hij naar de Rijksacademie voor Beeldende Kunsten, beiden in Amsterdam.
Weijand werkte na zijn studie afwisselend in Amsterdam, Parijs, Blaricum, Bergen en later, tot aan zijn dood, in 1960 in Bakkum. Weijand werkte in de stijl van de "Bergense School" en maakte veel landschappen, stillevens, portretten, o.a. van koningin Wilhelmina, en zelfportretten.

De "Bergense School" was een stroming in de Nederlandse schilderkunst tussen 1915 en 1925 en bestond uit een groep kunstenaars die leefden en werkten in Bergen, Noord-Holland. Jaap Weijand sloot zich aan bij deze Bergense kunstenaarskolonie.

"De Bergense School" wordt gekenmerkt door de invloed van het expressionisme en het kubisme en er is vooral gewerkt met donkere tinten, de zogenaamde verzadigde kleuren.
Bekende kunstenaars uit de "Bergense School" zijn o.a. Charley Toorop, Leo Gestel, Edgar Fernhout en Jan Sluijters.

Werk van kunstenaars die tot de Bergense School behoren is te zien in het Stedelijk Museum te Alkmaar en in Museum Kranenburg in Bergen.

Het schilderij "Vroege sneeuw bij het Oude Hof" is in 2015 door de Renée Smithuis geschonken aan Het Singermuseum.  Zij is auteur, verzamelaar en kenner van de "Bergense School" en heeft veelvuldig gepubliceerd over het modernisme in Nederland.

 (foto van schilderij C. de Marie is privébezit, foto van schilderij van Weijand gemaakt in het museum)

dinsdag 9 februari 2016

Wat eten we vandaag?

Vegetarisch, gezond, gemakkelijk en kleurrijk

Een 1/2 uur in de keuken voor dit recept, en je hebt een maaltijd voor 2 personen.

Benodigdheden :
vegetarische gehaktballetjes (bakje van 210 gram)
4 - 6 aardappelen
1/2 spitskooltje
1/4 paprika van elke kleur
1 bakje peterselie
1 eetlepel walnoten
olijfolie
2 theelepels kerriepoeder.

Voorbereiding:
Van te voren de aardappelen koken zodat ze goed zijn afgekoeld.
Aardappelen in blokjes snijden.
Spitskool van de buitenste bladeren ontdoen en de harde kern verwijderen.
Kool in smalle repen snijden.
Paprika wassen en ontdoen van de zaadlijsten.
Van elke kleur 1/4 in stukjes snijden (de rest invriezen). 
Walnoten in stukjes breken.
Peterselie wassen en fijnknippen.

Bereiding
Doe de olie in de pan en bak , al omscheppend, de spitskool, paprika en de kerriepoeder ongeveer 10 minuten .
1/3 van de peterselie over de groente verdelen.
Ondertussen de gehaktballetjes rondom bruin en gaar bakken.
De stukjes walnoot en 1/3 van de peterselie over de gehaktballetjes strooien.
De aardappelblokjes bruin bakken en  de rest van de peterselie erover verdelen.

Eet smakelijk!

                         Anne

dinsdag 2 februari 2016

Edvard Munch


Zelfportret met glas wijn. (1906)
Edvard Munch is vooral bekend door zijn schilderij "De Schreeuw", en er is veel over hem en zijn werk gezegd en geschreven. De kunstenaar en het schilderij werden nog bekender nadat het schilderij in 2004 op klaarlichte dag werd gestolen uit het Munchmuseum in Oslo.

De Schreeuw is niet het enige werk van Munch, hij heeft zeker 1100 schilderijen op zijn naam staan. Hij was niet alleen schilder maar ook  graficus en beeldhouwer.

Edvard Munch werd geboren op 12 december 1863 op het landgoed Engelhaug in Loten (Noorwegen) en was het 2de kind in het gezin van dr. Christian Munch (legerarts) en zijn vrouw Laura Catharina. Hij had één oudere zus en na hem kwamen nog een broer en twee zusjes.

Als Edvard vijf jaar is overlijdt zijn moeder aan tuberculose, kort na de geboorte van zijn jongste zusje Inger. Een zuster van zijn moeder, Karen Marie Bolstad, komt daarna voor de kinderen zorgen. Zij is tekenares en schilderes en zet zich in voor de artistieke ontwikkeling van de kinderen en het gezin verhuist daarna naar Kristiania, het huidige Oslo, waar meer mogelijkheden zijn voor de kinderen. 

Als Edvard 14 jaar oud is overlijdt ook zijn 15-jarige zus Sophie aan tuberculose. Munch zal met het overlijden van zijn zus zijn leven lang bezig zijn. Zijn schilderijen Het zieke kind, Aan het sterfbed en De dood in de ziekenkamer herinneren er aan. Zijn vader wordt door het verdriet depressief en vlucht in puriteinse religiositeit. De religiositeit van de vader en de op dat moment minder goede  financiële situatie zorgt voor een beklemmende sfeer in het gezin.
De confrontaties met ziekte en dood in zijn naaste omgeving maken bij Edvard Munch  de hartstocht voor de kunst wakker, hij ontdekt dat hij door middel van de kunst zijn emoties vorm kan geven.

Hij heeft een geestelijke onrust, en is vooral bezig met het uitbeelden van de menselijke emoties die hij tot uitdrukking brengt door het werken met schrille kleuren en expressieve lijnen. Hij zegt: "Ik schilder niet wat ik zie maar wat ik zag".

Het zieke kind (1885)
In 1879 gaat Munch studeren aan de "Technische Hogeschool"  in Kristiania en begint in die tijd met het maken van schetsen en aquarelleren, ook bezoekt hij regelmatig tentoonstellingen. Door gezondheidsproblemen komt er weinig terecht van zijn studie. Hij stopt dan ook met studeren en beslist om zich definitief met schilderen bezig te houden en schrijft zich in bij de "Koninklijke Tekenschool" in Kristiania.
Zijn eerste schilderijen zijn stadsgezichten, huiselijke taferelen en stillevens en hij begint, net als enkele tijd- en landgenoten, te experimenteren met een camera, hij wil "beweging" vastleggen. 
Na zijn eerste tentoonstelling in 1883 voor Industrie en Kunst in Kristiania neemt hij deel aan de openluchtacademie van Frits Thaulow en komt in contact met "Kristianiabohemie", een groep mensen die hevig discussiëren over politiek, sociale- en morele vrijheid.
In die periode krijgt Munch een beurs en vertrekt voor studie naar het buitenland, hij neemt in Antwerpen deel aan de wereldtentoonstelling waar hij een portret van zijn zuster Inger presenteert.

In eigen land zorgt het schilderij "Het zieke kind" voor een schandaal, het publiek is gewend aan de traditionele Noorse schilderkunst. Het werk wordt zowel door het publiek als pers weggezet als geklieder. Als reactie op de slechte kritieken maakt Munch nog eens vijf schilderijen van "Het zieke kind", ook deze worden niet goed ontvangen.
Als hij in 1889 een solotentoonstelling heeft zijn de kritieken een stuk milder en krijgt hij van de overheid zelfs weer een beurs voor twee jaar. Hij vertrekt naar Parijs, doet mee aan de wereldtentoonstelling en neemt les bij Léon Bonnat. In die tijd bestudeert hij het werk van Van Gogh, Signac, Seurat en Toulouse Lautrec.

Tijdens zijn verblijf in Parijs krijgt Munch in 1889 het bericht dat zijn vader is overleden. Die boodschap brengt hem in een diepe crisis en hij vertrekt naar Denemarken om te gaan wonen en werken bij de Deens dichter Emanuel Goldstein in de hoop zijn crisis te boven te komen.  Als hij in die tijd met tien van zijn werken exposeert in Noorwegen krijgt hij voor de derde keer een beurs en vertrekt naar La Havre. Tot schilderen komt hij daar niet, door gewrichtsreuma kan hij niet werken en verblijft voor behandeling twee maanden in het ziekenhuis. Na zijn ontslag uit het ziekenhuis reist hij door naar Zuid-Frankrijk om te herstellen en daar is hij in de gelegenheid om te schetsen en te schilderen en om het impressionisme en het post-impressionisme te bestuderen.
Zomeravond (1889)
Inmiddels heeft Munch wel de nodige bekendheid gekregen in Europa en neemt deel aan verschillende exposities.  Als hij in 1892 in Berlijn, op uitnodiging van de "Verein Berliner Künstler", een tentoonstelling heeft komt het tot een hevig schandaal. Zowel de pers als het publiek vinden de schilderijen zo lelijk dat de tentoonstelling voortijdig wordt afgebroken. Dit voorval geeft natuurlijk veel ophef in de kunstwereld. De aangesloten kunstenaars bij  "Verein Berliner Künstler", onder leiding van Max Lieberman, verlaten de Verein en richten de "Berliner Secession" op,  waarna de tentoonstelling wordt voortgezet in Keulen en Düsseldorf.  Munch gaat daarna in Berlijn wonen en na verloop van tijd gaat hij op eigen initiatief zijn schilderijen tentoonstellen. De kritieken en de reacties van het publiek zijn daarna zo lovend dat de tentoonstelling doorreist naar Kopenhagen, Breslau, Dresden en Munchen. De vele exposities brengen hem niet alleen de nodige erkenning en succes, maar ook meer financiële armslag.

In Noorwegen krijgt hij de opdracht van Ibsen om het theaterprogramma van Peer Gynt te illustreren. Daarnaast werkt hij aan meerkleurenlitho's en houtsneden, met een zeer experimenterend karakter. Hij koopt een huis in Asgardstrand en begint met het schilderen van zijn buurkinderen, scènes uit het dorp en zijn tuin. Na een tentoonstelling waar hij 85 schilderijen, 65 stuks grafisch werk en 31 studies tentoonstelt gaat zijn werk, samen met werk van andere Noorse kunstenaars, naar Sint Petersburg voor een grote expositie.
Huis in Asgardstrand
Munch is nog lang niet uitgestudeerd en vertrekt naar Rome om de renaissancekunst te bestuderen. In die tijd gaat het privé niet goed met hem en tot overmaat van ramp wordt hij weer ziek en moet zijn reis en studie afbreken. Terug in Noorwegen probeert hij ook in een kliniek zijn uit de hand gelopen alcoholprobleem de baas te worden . Ondertussen loopt zijn relatie stuk, zijn vriendin wil trouwen maar hij niet. Munch is bang dat zijn vrijheid als kunstenaar in het gedrang komt en daar komt bij dat hij bang is dat de ziektes, depressies en de dood die al generaties lang in zijn familie zijn,  worden overgedragen op zijn eventuele nakomelingen. Dit thema verwerkt hij in het schilderij "De Erfenis".
Zomernacht, Inger aan het strand (1889)
Munch blijft reizen van de ene Europese hoofdstad naar de andere en regelmatig verblijft hij onderweg nog steeds in verschillende klinieken. Na 1900 werkt hij samen met de kunstenaars van "De Wiener Secession" aan een omvangrijke tentoonstelling. Terug in Noorwegen komt het tot een treffen met zijn ex-vriendin, er valt een schot en Munch verliest daardoor een gedeelte van zijn linker middelvinger, een blijvende herinnering aan een dramatische gebeurtenis. Munch begint met het maken van portretten en krijgt opdrachten van kunstverzamelaars en particulieren. In die tijd krijgt hij ook de opdracht om de decors te schilderen voor het toneelstuk "Spoken" en "Hedda Gabler" van Hendrik Ibsen.

De tentoonstellingen blijven komen, o.a. met Cézanne en Matisse en hij krijgt contact met Emil Nolde. Na 1908 gaat zijn werk sterk veranderen, nu richt hij zich vooral op de moderne wereld van de arbeid. De gezondheid van Munch laat nog steeds te wensen over en hij raakt in een diepe psychisch-somatische crisis. Zijn alcoholverslaving heeft hij nog steeds niet kunnen overwinnen en hij krijgt last van hallucinaties, achtervolgingswaanzin en een beginnende verlamming aan zijn benen. Na een half jaar in een kliniek te zijn behandeld is hij zover hersteld dat hij weer naar huis kan.  Noorwegen heeft op dat moment grote waardering voor het werk van Munch en slaat hem tot "Ridder in de Koninklijke Orde van Sint Olav".

Munch koopt een landhuis in de plaats Huisten waar hij veel ruimte heeft om te werken. Hij werkt heel veel en heeft ook dan nog steeds de ene tentoonstelling na de andere en ondersteunt jonge kunstenaars. Zijn werk gaat naar New York, Boston en Chicago. In St. Francisco krijgt hij een gouden medaille voor zijn grafisch werk.

Na een overzichtstentoonstelling in het "Kunsthaus "in Zurich, waar hij 389 grafische werken en 73 schilderijen exposeert, gaat de tentoonstelling door naar Bern en Bazel. Overal krijgt hij grote waardering en hij wordt benoemd tot lid van de "Deutsche Akademie" en het jaar daarop wordt hij erelid van de Beierische Akademie".

Privé gaat het allemaal nog steeds niet goed, zijn broer en een zus zijn inmiddels overleden en tot overmaat van ramp springt er een adertje in zijn rechteroog met het gevolg dat hij tijdelijk blind is. Zijn ziekteproces werkt hij uit in aquarellen en tekeningen, hij maakt fotografische zelfportretten en is erg bezig met ziekte en dood. Er volgen nog verschillende onderscheidingen, als hij in Duitsland, samen met Gauguin een tentoonstelling heeft krijgt hij uit handen van president Paul von Hindenburg, de zilveren "Goethemedaille uitgereikt.

De eenzamen (1905)
Munch leeft daarna erg teruggetrokken, wel zijn er nog tentoonstellingen o.a. in Londen en Amsterdam.
In 1937 worden 82 werken van Munch, voor het merendeel na de Eerste Wereldoorlog ontstaan, uit Duitse musea en particuliere collecties als "Entartete Kunst" geconfisqueerd. Hierna zegt Munch verschillende tentoonstellingen in het buitenland af en hij gaat niet op het aanbod in van de stad Oslo om een Munchmuseum te realiseren. Munch gaat nog geïsoleerder leven na de bezetting in 1940  van Noorwegen door de Duitsers, en maakt dan in grote afzondering zijn laatste zelfportretten.
De schreeuw  (1893)
In 1942 gaat zijn werk naar de Verenigde Staten en dat is ook de laatste tentoonstelling geweest tijdens zijn leven. In de maand december viert Munch zijn 80-ste verjaardag, er zijn grote feesten ter ere van hem georganiseerd, waar hij zelf niet aan deelneemt.  In dezelfde maand overlijdt hij in zijn eigen huis in Ekely aan de gevolgen van een longontsteking.

Al zijn werk laat hij na aan de stad Oslo:
  • ongeveer 1100 schilderijen
  • 18.000 bladen grafiek
  • 3.000 tekeningen en aquarellen
  • 92 schetsboeken
  • 6 sculpturen
  • 143 lithostenen
  • 155 koperen etsplaten 
  • 133 blokken van houtsneden
  • zeer veel foto's
  • ongepubliceerde manuscripten
  • brieven krantenknipsels
  • zijn bibliotheek

Munch's zuster Inger laat na haar dood nog eens 15 schilderijen en haar complete correspondentie met haar broer na In 1946 besluit de stad Oslo om voor het behoud van de kunstschatten alsnog een museum te bouwen. Honderd jaar na zijn geboorte, wordt op 29 mei 1963 in Oslo het "Munchmuseum" geopend.
Munchmuseum in Oslo
Anekdote; Op een tentoonstelling hangt "De Schreeuw" (hij heeft er meerder geschilderd). Een bezoeker wilde zijn oordeel kenbaar maken en schreef met potlood midden op het schilderij: "Dit kan alleen maar door een gek zijn gemaakt". Munch liet de tekst gewoon op het doek staan, hij vond dat het publiek dit mocht zien.