Herfststamppot

 Zoete aardappelen en prei en courgette (4 personen)

 

2 grote zoete aardappelen

400 gram prei

1 ui

1 courgette

groentebouillonblokje

iets olijfolie

geroockte speckjes (vegetarisch)

sambal

ketjap

eventueel geraspte kaas

 

Schil de aardappelen en snijd ze in blokjes

Prei in ringen snijden

Ui in stukjes snijden

Courgette in blokjes snijden (niet schillen)

Groente met water en het bouillonblokje in ongeveer 10 minuten gaar koken.

Afgieten maar een beetje kookvocht achterhouden.

Spekjes ondertussen in een beetje olijfolie knapperig bakken.

Sambal en ketjap door elkaar roeren.

De groente door elkaar stampen en de sambal/ketjapmengsel er door scheppen.

Spekjes over de stamppot verdelen.

Eventueel nog geraspte kaas er over strooien.

Herfstwandeling

Herfst in Limburg

Zonder titel

 

Anita Franken

Fietsen in en rond Almere is geen straf, je hebt hier prachtige routes en je kunt alle kanten op. Meestal zoek ik de stilte voor zover dat nog mogelijk is maar het is ook leuk om zo af en toe door een woonwijk te fietsen die ik eigenlijk niet ken. Regelmatig kom in een voor mij onbekende wijk als ik op zoek ben naar een bepaald kunstwerk.

Deze week fietste ik in de Sieradenbuurt op zoek naar “Laura”, een kunstwerk van de helaas jong overleden kunstenares Anita Franken.

Johanna Martina Margaretha Maria (Anita) Franken werd geboren in 1957 te Zundert. Het gezin Franken verhuisde naar Groningen toen Anita 14 jaar oud was en waar ze op haar 20^ste ging studeren aan de Academie Minerva. Na het beëindigen van haar studie aan de Academie vertrok zij naar Florence  om aan de Florence Academy of Art een masterclass te volgen. Hierna keerde ze terug naar Groningen en begon in 2011 aan de Klassieke Academie Beeldhouwen in Groningen les te geven in boetseren naar levend model, vooral de anatomie was belangrijk.  

In haar atelier hield zij zich vooral bezig met het vervaardigen van ranke bronzen figuren. Haar beelden zien er niet uit of ze een verbinding aangaan met de kijker of de omgeving waar ze staan. Toch hebben de kunstwerken iets ongedwongens door hun houding.

Het beeld Laura is 3 meter hoog en staat in contrapost. Dat is een natuurlijke, ontspannen houding. Het standbeen draagt het hele gewicht, de schouders zijn iets gedraaid net als de heupen. Bij het beeld zie je dat de armen iets naar achteren zijn gericht net als het hoofd.

Anita Franken maakte niet alleen behoorlijk grote beelden maar ook kleine. Kijk je naar haar beelden dan wordt je nieuwsgierig naar de figuren die opgaan in de ruimte zonder zich bewust te zijn van hun omgeving, het lijkt alsof de beelden de wereld om zich heen helemaal afsluiten en dat ze zich alleen bewust zijn van zichzelf. Anita Franken maakte nooit gladde beelden haar werk is opgebouwd uit brokjes klei, de beelden hebben door de ruwheid van het materiaal een ruwe en zeker een sterke uitstraling. “Laura” is fascinerend en je blijft naar haar kijken.  

Van deze kunstenares staan veel beelden in de openbare ruimte, exposities zijn er geweest in Nederland Frankrijk en België. Kom je een keer in Appingedam bezoek dan Museum Møhlmann waar ze behoorlijk veel werk van Anita Franken in hun eigen collectie hebben.

Het voedselbos

Het is wel bijzonder dat er in de stad waar ik woon in de bossen en in de woonwijken noten- appels- peren- en kersenbomen staan waar iedereen van mag plukken en rapen. Het is de bedoeling dat de mensen naar behoefte hiervan gebruik maken. Maar van sommige mensen is de behoefte wel erg groot, ze plukken bijna alles kaal en dan blijft er niet veel over voor de medestadsgenoten. Emmers en zakken vol fruit wordt er geplukt en niet altijd even netjes, de takken worden zelfs van de bomen gerukt met alle gevolgen van dien. Ik heb een keer gezien dat er iemand op een keukentrap de notenboom kaal plukte en de meegebrachte emmers en plastic zakken vulde. Het is diep treurig dat er zo weinig respect is voor de natuur en dat veel mensen geen rekening houden met anderen.

Aan de Sieradenweg in Almere is een Voedselbos een aangenaam stuk “tuin” om te lopen te kijken en te genieten, en heb je iets nodig uit het voedselbos dan is het geen probleem dat je iets meeneemt voor eigen gebruik. Regelmatig zijn ook hier mensen die zich niet kunnen gedragen en dat is erg jammer en voor mij ook onbegrijpelijk.

Het is er in deze herfstmaanden erg mooi, je ruikt de kruiden nog en het is er zo heerlijk rustig. Ik weet zeker dat het in de zomer een paradijs is met alle geuren en kleuren. Het zou fijn zijn als vandalen en plunderaars hun verstand krijgen en zich bewust worden van hun wangedrag.