zaterdag 30 september 2017

Een kind kan de was doen

Het pretje
De was doen was in de tijd van mijn oma, en ook nog een aantal jaren voor mijn moeder, niet gemakkelijk en zeker geen pretje om te doen. Het pretje kwam als het wasgoed  weer schoon en gestreken in de kast lag. 
Op maandag was het wasdag en de witte was ging op de bleek, de bonte op het droogrek of hing aan de lijn te wapperen. Was het slecht weer dan werd de was binnen gedroogd, in de winter op een rekje bij de kachel of als je een zolder had werd daar het natte wasgoed opgehangen om te drogen.





Mijn oma was de hele maandag druk bezig met de was en het was een vermoeiende dag. Mijn moeder heeft het altijd een beetje anders gedaan, zij deed de was niet op maandag maar op dinsdag. Onze was is nog een tijd naar de wasserij gegaan tot mijn moeder een wasmachine kreeg, zij was de eerste in ons dorp. Het was een snelwasser, in een ogenblikje was de was de schoon, na het wassen ging ze ook de wasmachine gebruiken om het wasgoed te spoelen. Dat scheelde haar heel veel werk en in de tijd die ze over had kon ze leukere dingen gaan doen.
Auto van de wasserij
De was ging in manden naar de wasserij
Dat mijn moeder een wasmachine had viel wel op in het dorp waar wij woonden, er werd schande over gesproken. Dat mens van Jansen had een wasmachine, lui mens, en dat “ding” kon natuurlijk de was niet schoon genoeg krijgen. En dat luie mens ging ook nog eens wassen als het haar uitkwam.

Als mijn moeder stond te wassen, de machine stond op het plaatsje achter ons huis, was het wel een beetje druk op de dijk. Ineens waren er  veel dorpsbewoners onderweg.  Zij hadden de tijd, de was hadden ze zoals het hoorde op maandag gedaan.  Toevallig kwamen ze elkaar tegen voor ons huis. Vanzelfsprekend bleven ze bij elkaar staan voor een “praatje”, er was op dinsdag veel te bespreken.

Tegenwoordig hebben we wasmachines en drogers en kan een kind de was doen.

(Foto's gemaakt in Het Zuiderzee Museum in Enkhuizen)

zaterdag 23 september 2017

Hier alleen pinnen

Boodschappen doen is voor mij een noodzakelijk iets, ik beleef er geen plezier aan en laat daarom mijn boodschappen thuis bezorgen, ik heb de online supermarkt Picnic ontdekt.
Zo af en toe moet ik toch de gang naar de buurtsuper maken omdat ik iets ben vergeten te bestellen. Deze week moest ik er weer eens aan geloven en ging daarom met tas en portemonnee richting winkel. Ik weet ondertussen wel waar de artikelen liggen die ik nodig heb en ik ben dan ook in een mum van tijd bij de kassa. Omdat ik meestal met de pinpas betaal maakt het niet uit bij welke kassa ik ga staan. Klanten die cash betalen moeten opletten of ze in de juiste rij staan.
Ik stond als derde bij de pinkassa, als tweede een vriendelijke mevrouw en als eerste een oudere mevrouw met een rollator.  Ze had haar boodschappen al op de band gelegd. Op het moment dat de kassière het af te rekenen bedrag noemde pakte mevrouw haar portemonnee en begon het bedrag uit te tellen in haar hand. “Dit is een pinkassa, u kunt hier niet met geld betalen” zegt de kassière. Verschrikt keek de mevrouw van haar hand naar de kassière en van de kassière weer naar haar hand met daarin het gepaste geldbedrag. Ze wist even niets te zeggen en keek een beetje hulpeloos naar de kassajuffrouw. De kassajuffrouw, Diana stond er op haar jasje, verblikte of verbloosde niet en bleef wachten. 
Ondertussen bedacht ik dat we de boodschappen maar snel naar een andere kassa moesten brengen zodat mevrouw kon betalen. Ik zag aan de mevrouw voor mij dat zij ook nadacht over een oplossing en ze had een idee, ze zegt tegen de mevrouw: “Als u mij nu uw geld geeft, dan betaal ik uw boodschappen met mijn pinpas en is het probleem opgelost”. De mevrouw was er even stil van, net als wij allemaal in de ondertussen langer geworden rij. Er kwam een brede glimlach op het gezicht van mevrouw en ze was duidelijk opgelucht. Ik merkte dat de hele rij wachtenden glimlachte en opgelucht de handelingen gadesloeg, behalve Diana, zij deed net of zij er helemaal niets mee te maken had.
Ik vond het geweldig om iets, dat toch even een groot probleem leek, zo eenvoudig en snel werd opgelost. Een dergelijk kleine belevenis maakt mijn dag goed met een extra zonnetje . Of Diana haar dag ook een extra zonnetje kreeg vraag ik mij af. Waarschijnlijk komt dit "probleempje" meerdere keren per dag voor bij de kassa en wordt het zonder toestanden opgelost.

zaterdag 16 september 2017

Side by Side

Side by Side (2006), twee gebouwen van elk 23 verdiepingen hoog aan het Weerwater in Almere.
Het ontwerp is van de Nederlandse architect Frits van Dongen.






zaterdag 9 september 2017

El ojo del hurecán

Reynerio Tamayo is een kunstenaar uit Cuba. Tamayo is geboren in 1968 en heeft de roerige tijden in zijn geboorteland van dichtbij meegemaakt.

Op het schilderij “El ojo del hurecán” (Het oog van de orkaan) geeft de kunstenaar weer hoe hij zijn land ziet. Je ziet een eiland waar je in het midden een stervormige toren ziet. Deze toren is een onderdeel van het monument voor de nationale held van Cuba, José Martí  (1853-1895). Het schilderij El ojo del hurecán van Reynerio Tamayo plaatst Cuba in een stil middelpunt van een tropische orkaan. Cuba is op dit moment in het oog van de storm rustig. De kunstenaar zet je aan het denken; wat gaat er gebeuren als de orkaan verder trekt? 

De held José Martí werd geboren in de tijd dat Cuba een kolonie was van Spanje. 
Martí was een intellectueel, hij was journalist, schrijver, dichter en schilder. Op 16-jarige leeftijd publiceerde hij zijn eerste politieke artikelen in de illegale krant “El Diablo Cojulo” en schreef hij verschillende patriottistische drama’s. Martí had een grote afkeer van de Spaanse overheersing en liet dat ook duidelijk merken. De koloniale gezagsdragers waren niet gecharmeerd van Martí zijn kritiek en in 1869 werd hij gearresteerd op beschuldiging van verraad. Tijdens de rechtszitting, vier maanden later, accepteerde Martí de beschuldiging en claimde in zijn slotpleidooi “Cuba’s recht op Onafhankelijkheid”. José Martí werd veroordeeld tot zes jaar gevangenisstraf.
Na zijn vrijlating sloot hij zich aan bij Máximo Gómes, een rebelse generaal. Martí sneuvelde op 19 mei 1895 tijdens de veldslag bij Don Rios.
Hij wordt gezien als een held, zijn gedichten worden nog altijd gelezen. Bekend uit de bundel “Versos Sencillos” is het gedicht “Guantanamera”. Deze tekst is op muziek gezet en over de hele wereld kom je het lied tegen. Veel volkszangers gebruiken de melodie om hun eigen levensverhaal te vertellen.  Pete Seeger   (Amerikaans pacifist, folkzanger en gitarist) heeft een tekst over het leven van José Martí gemaakt op de melodie van Guantanamera.   

Kom je aan op het vliegveld van Havanna dan zie je met grote letters “José Martí International Airport” staan en bijna alle scholen hebben een borstbeeld van Martí om hem te eren voor zijn verdiensten voor Cuba.    

Het schilderij “El ojo del hurecán” van  Reynerio Tamayo verteld iets over  Cuba en hun nationale held. Dit indrukwekkende werk is één van de vele schilderijen van de tentoonstelling “Cuban Art Now” en is nog tot eind september van dit jaar te zien  in het Museum Singer te Laren.

( foto's El ojo del hurecán heb ik gemaakt in Museum Singer in Laren)

zaterdag 2 september 2017

Groeten uit Kampen

Kampen is een prachtig oud stadje met een interessante geschiedenis, mooie gebouwen, pittoreske straatjes,  de IJssel, de haven, de boten en niet te vergeten het