zondag 29 januari 2017

Op dun ijs

Anne 5 jaar
In mijn herinnering waren de winters in mijn jeugd altijd vol sneeuw en ijs. Voor mij was het heerlijk om op te groeien op het platteland van Groningen, ik was altijd met mijn vriendinnetje Janne buiten, er was veel te ontdekken, ook in de winter.
Ik zal ongeveer een jaar of vijf zijn geweest toen ik samen met Janne iets heel erg spannends meemaakte. Het had al een paar nachten gevroren en op de sloten lag een laagje ijs. Het ijs was nog niet betrouwbaar en wij mochten daarom van onze ouders er absoluut niet op komen. Het was vanzelfsprekend dat wij dat ook niet zouden gaan doen, veel te gevaarlijk, nee hoor dat zouden wij echt niet doen.

We waren allebei warm aangekleed in een zwart, dik en zwaar katoenen trainingspak.
Onder het jack hadden onze moeders enkele lagen krantenpapier gestopt tegen de kou. Het vroor niet alleen dat het kraakte, ook Anne en Janne kraakten er lustig op los.
Het ijs had natuurlijk wel een bepaalde aantrekkingskracht op ons en we vonden dan ook dat we wel even konden gaan kijken. Kijken was niet erg en zeker niet gevaarlijk.
Wij vonden het erg spannend, vooral toen wij ontdekten dat er gaten in het ijs waren gehakt voor de eenden. Wij zagen dat de eenden gewoon over het ijs konden lopen, en wij dachten, als de eenden het kunnen, kunnen wij het ook. Voorzichtig stapten we op het ijs, deden een paar stappen en….  er gebeurde helemaal niets. Wij werden overmoedig en liepen naar de eenden, wij voelden ons prinsesjes op het ijs.
Wij hoorden wel wat gekraak, maar daar schonken we geen aandacht aan, het ijs had ons te pakken. En ineens kraakte het behoorlijk en ......... ik zakte door het ijs.

Even wist ik niet wat er gebeurde en Janne ook niet. Ik probeerde naar de kant te krabbelen maar dat lukte niet omdat het ijs afbrokkelde. Janne raakte helemaal in paniek en gilde: ”Kop ter boovn holn, kop ter boovn holn”. Dat was niet gemakkelijk, want mijn dikke katoenen trainingspak had al snel heel veel water opgenomen, en het voelde alsof ik naar beneden werd getrokken. Toch lukte het mij na veel gekrabbel en ondanks het afbrokkelen van het ijs, om weer op de kant te komen.
We rilden van de schrik en de kou en we bedachten dat als we naar huis gingen mijn moeder zeker wilde weten hoe ik zo nat was geworden. We wisten even niet wat we moesten doen. Wat we wel wisten was dat we naar huis moesten en vertellen dat we toch het ijs op waren gegaan. We durfden niet te zeggen hoe het echt was gegaan en de fantasievolle vriendinnetjes bedachten een verhaal om thuis te vertellen.

Ik was in het gat was geduwd door Henkie. Henkie, was een jongen uit een gezin dat een beetje buiten het dorp woonde, en wij vonden het wel een goed idee om hem de schuld te geven. Die jongen zagen we toch nooit, hij woonde ver weg. Ook besloten we dat we, zodra we halverwege mijn huis waren, heel hard te gaan huilen. Anne en Janne waren het altijd eens.
 
Voorste rij v.l.n..r.  mijn opa, mijn 3 jaar oudere zus, mijn moeder,
 ik ( Anne) en mijn oma.
Achterste rij links. de  broer van mijn moeder
en de knappe man rechts is mijn vader.
Mijn moeder kwam op het gehuil af en haalde ons gauw naar binnen. Ze hielp me uit mijn natte kleren, sloeg een deken om me heen en zette mij voor de kachel. En wij vertelden het van te voren bedachte en zeer dramatisch verhaal. Wij vertelden het met zoveel overtuiging, dat wij op dat moment zelf geloofden dat het zo was gegaan. En hoe gek het ook klinkt op dat moment liep Henkie, tot onze grote schrik, voor ons huis langs. Mijn moeder zag hem ook en rende gelijk naar buiten en sprak Henkie aan. Wat ze zeiden konden we niet horen.
Wel zeiden we vol overtuiging tegen elkaar dat we Henkie toch echt op het ijs hadden gezien, hij duwde mij in het water, of was het toch een andere jongen geweest, we wisten het eigenlijk ook niet meer zo heel erg goed.
Mijn moeder kwam weer binnen en keek ons alleen maar aan, ze zei niets en maakte voor ons een beker warme chocolademelk.

Ik denk dat mijn moeder heel goed heeft geweten hoe het in werkelijkheid is gegaan, en dat ze dacht dat het ondernemende duo wel genoeg was gestraft. Ik heb mijn moeder nooit verteld hoe het echt is gegaan, we hebben er zelfs nooit meer over gesproken. Ik kan het mijn moeder niet meer vragen, maar ik denk dat als ze dit nog zou kunnen lezen, ze het zich zeker zou herinneren. Janne kwam ik ongeveer 20 jaar geleden tegen tijdens een reünie, jammer genoeg kon zij zich er helemaal niets meer van herinneren.

4 opmerkingen:

  1. Ik zie het helemaal voor me, wat een avontuur!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Tijdens het schrijven kwam deze belevenis weer helemaal naar boven.
      Groetjes.
      Anne

      Verwijderen
  2. Geweldig dit! En arme Henkie! Ik ben altijd weer verbaasd hoe merkwaardig en selectief het menselijk geheugen lijkt te werken. In dit geval bij het vriendinnetje Janne. Je zou toch denken dat zo'n gebeurtenis/avontuur indrukwekkend genoeg is om een herinnering achter te laten. Mooi verhaal.
    Groetjes,

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik heb nog wel eens aan Henkie gedacht.Ik vond het wel vreemd dat Janne er niets meer van wist. Voor mij was het in ieder geval een ervaring die ik nooit heb vergeten, ik weet nog precies hoe het allemaal is gegaan.
    groetjes.
    Anne

    BeantwoordenVerwijderen