Trouwringen

Dit stel draagt al 40 jaar
gladde, gouden trouwringen.

Een kinderringetje, vriendschapsring, verlovingsring, trouwring, zegelring, bisschopsring of een ring voor de mooi, iedereen heeft of kent er wel één of meer.

Al deze ringen, vooral trouwringen, zijn er niet altijd geweest, er moet ergens een eerste ring zijn gemaakt. We weten van beschrijvingen en vondsten uit het Oude Egypte dat er langs de oevers van de Nijl ringetjes zijn gevonden van rietstengels. Deze rieten ringetjes zijn naar alle waarschijnlijkheid de eerste geweest.

Stel je eens voor hoe een verliefde jongen aan de oever van Nijl zat en dacht aan het meisje waar hij mee wilde trouwen. Achteloos speelde hij met wat rietstengeltjes en begon een ringetje te draaien of te vlechten en schoof er een om zijn vinger. Dat bracht hem misschien op het idee om het ringetje aan de vinger van zijn geliefde te schuiven als hij haar zou zien. Het zou zomaar kunnen dat dat het moment was dat de ring het symbool werd van eeuwige trouw.

Het is bekend dat Egyptenaren hun trouwringen droegen aan de derde vinger van de linkerhand. De linkerhand is gekozen om een belangrijke ader van de hand rechtstreeks in verbinding staat met het hart.  De Grieken en later de Romeinen hebben deze gewoonte over genomen. Ook zij gingen uit van deze ader en noemden hem, de ader van de liefde (Vena Amoris).

Het is eeuwenlang de gewoonte geweest dat alleen vrouwen een trouwring droegen, mannen begonnen pas aan het eind van de 19e eeuw een trouwring te dragen.

Of een trouwring aan de linker- of rechterhand wordt gedragen hangt meestal af van tradities en geloofsovertuiging in een bepaalde streek of land. Er zijn landen waar de trouwring eerst als verlovingsring wordt gedragen en bij het huwelijk wisselen de ringen dan van hand. Ook zijn er landen waar een aparte ring voor de verloving en voor het huwelijk wordt gedragen.

Bisschopsring 18e eeuw

In Nederland is het dragen van trouwringen niet altijd vanzelfsprekend geweest. In de katholieke kerk is het dragen van trouwringen een belangrijk onderdeel bij inzegening van het huwelijk en de ring wordt gedragen aan de linkerhand. Niet alleen is de ring belangrijk voor katholieke echtparen, ook bisschoppen, kardinalen, abten en abdissen dragen een ring. Zij dragen de ring als trouw aan christus en de kerk.

De protestantse kerk in Nederland beschouwde de trouwringen als niet gepast, sober moest alles zijn. Na de 19e eeuw werd de trouwring weer toegestaan door deze  kerk, waarschijnlijk zagen ze in dat de trouwring een belangrijke symbolische waarde had voor mensen. Wel was het zaak om je te onderscheiden van de katholieken, de ring moest daarom  aan de rechterhand worden gedragen.

De meeste mensen blijven deze traditie trouw maar het is niet meer zo strikt, mensen maken hierin hun eigen keuze. Het kan soms ook gewoon praktisch zijn om een ring links of rechts te dragen, een ring kan wel eens lastig zijn bij bepaalde werkzaamheden en moet je bv veel handen schudden dan is een ring aan je rechterhand niet altijd prettig.

Een mooie traditie was en is nog steeds, om de trouwring van de overleden partner achter de eigen ring te dragen, maar dat is ook een persoonlijke keuze. Tegenwoordig worden de twee trouwringen na overlijden van een partner vaak naar een juwelier gebracht om ze aan elkaar te maken. Soms met een andere soort edelmetaal tussen de twee ringen al of niet voorzien van een steen. Er wordt dan een hele persoonlijke ring van gemaakt.

Omdat veel bruidsparen zich niet meer zo verbonden voelen met de tradities van vroeger, kiezen ze vaak voor hun eigen ideeën of symbolen. De ringen zijn niet altijd meer van goud, ook zie je ze van zilver of titanium gemaakt al of niet voorzien van een steentje. En er zijn bruidsparen die er voor kiezen om een ring op hun vinger te laten tatoeëren.

Keltische knoop

Veel mensen worden geïnspireerd  door andere culturen en kiezen voor ringen met Keltische symbolen. De ringen uit de Keltische cultuur zijn altijd een symbool van vriendschap en liefde geweest. Eén van deze symbolen is de Keltische knoop, deze staat voor "Eeuwige Liefde".

Claddaghring

Een mooie ring is de Claddaghring, deze ring staat voor liefde, vriendschap en loyaliteit en er zijn  prachtige verhalen over te vertellen, ik heb er al eens over geschreven. HIER

Triquetra

Een iets minder bekende ring is de triquetra, een ring met een heidense en een christelijke symboliek.

De vorm lijkt een beetje op de Keltische knoop maar de afbeelding symboliseert niet alleen de eeuwige liefde maar ook de Drie-eenheid (de Vader, de Zoon en de Heilige Geest).

Echt bijzonder is de Gaelische trouwring voorzien van een oud-Keltische inscriptie. Het Gaelisch is niet gemakkelijk om te spreken en zeker niet gemakkelijk te lezen. In deze ringen staat bv de tekst gegraveerd; gra go deo - eeuwige liefde of gra dilseacht cairdeas - liefde, vriendschap, loyaliteit.

Ogham alfabet

En vermeldingswaard is de trouwring waarin inscripties in het oud-Iers alfabet, Ogham. De letters van dit alfabet worden aangegeven met de namen van heilige bomen. Het wordt ook wel het boomalfabet genoemd en het bestaat uit streepjes en knopen. Het bijzondere aan het Ogham-alfabet is dat je het van beneden naar boven moet lezen.

Dit zijn maar een paar voorbeelden, er is voor iedereen wel een mooie trouwring te vinden

Trouwringen hebben altijd tot de verbeelding van mensen gesproken en er zijn in vroegere tijden verschillende verhalen  over verteld. Bv, breekt een trouwring, dan zal de eigenaar van de ring binnen korte tijd komen te overlijden. Of als een vrouw haar trouwring verliest, zal haar man gauw komen te overlijden.
Gelukkig hecht men daar tegenwoordig nauwelijks of geen waarde meer aan.