We zitten met ons allen al negen maanden in coronatijd. Begin
maart dacht ik dat het virus na een paar weken wel onder controle zou zijn en
dat we weer verder konden gaan met de zaken die we voor maart allemaal deden. Niets is
minder waar, mijn leven is al deze maanden hetzelfde gebleven. Weinig nieuws en
geen leuke dingen waar je de nodige energie uit haalt. Toch moet iedereen
verder en doet het op zijn eigen manier. Ik ben over het algemeen een
optimistisch mens en kan van heel veel dingen genieten en zeker de schoonheid
zien. Ik ben mij gaan richten op de zaken die in mijn vermogen liggen en dat
blijkt na al deze maanden van veel thuis zijn toch wel lastig.
De zaken die ik altijd met veel plezier en enthausiasme deed
zwakken een beetje af en zijn ineens iets minder leuk. Veel lezen, deed ik
altijd, me bezig houden met kunst doe ik nu via mijn computer, er is genoeg te
vinden op het gebied van kunst om thuis te beleven. De mensen aan de andere kant van
het scherm doen enorm hun best om rondleidingen, lezingen, cursussen etc. te
organiseren en doen alles om mij (ons)
op de hoogte te houden van veel interessante zaken. Veel is mooi maar na een
tijd vervlakt mijn belangstelling. Onafgemaakte klusjes in huis zijn allemaal
gedaan of liggen er nog. Fietsen en wandelen deed ik altijd al veel en in
deze tijd is het extra belangrijk om naar buiten te gaan. Regelmatig denk ik:
waar ga nu eens langs. Mijn blog, iets dat ik erg leuk vind, droogt een beetje op.
Als ik bovenstaande overlees lijkt het wel een beetje saai, maar
toch zijn er ook wel leuke zaken in mijn leven.
Met vrienden komen we toch regelmatig bij elkaar op corona-afstand
om koffie of thee met elkaar te drinken en goede gesprekken te voeren. Ook eten
doen we bij elkaar, we maken dan een lopend buffet (met looproute) of eten aan
een hele lange eettafel en zitten twee aan twee op de hoeken. Dat gaat prima en
is leuk, omdat we graag voor elkaar koken en er met elkaar van genieten. Ook komt onze dochter langs voor de gezelligheid en dan neemt ze
boeken en films voor ons mee. Met de familieleden die ver weg wonen wordt er
druk gemaild en geappt.
De komende tijd zijn er een paar zaken waar ik mijn tijd aan ga
besteden. Er moeten nog bollen worden geplant in mijn minituintje om het
komende voorjaar te kunnen genieten van de voorjaarsbloeiers. Voor de bewoners van het complex waar wij wonen maken mijn
man en ik elk kwartaal een krant, gevuld met nieuws, activiteiten (nu even
niet), verhalen, recepten, weetjes en foto’s. En we moeten aan de slag met een nieuwe mini-foto-expositie. Elk seizoen wisselen we de foto's in de gang van ons wooncomplex, soms
zijn het foto’s door ons gemaakt maar ook hangen er regelmatig foto’s van andere
flatbewoners. Ook dat is een leuke bezigheid, foto’s uitzoeken, passe-partouts
maken en dan de lijsten ophangen.
Wat ik heel erg leuk vind is dat ik weer kleding
kan maken zoals ik het vroeger kon. Ik heb het jaren niet gedaan en was de
kneepjes kwijt, maar zo langzamerhand krijg ik weer mijn handigheid terug en
heb een blouse gemaakt waar ik best een beetje trots op ben. Ik heb deze week weer
stof gekocht en ga weer aan de slag om er iets moois van te maken.
Zo kan ik mijn dagen nog wel vullen denk ik, dit seizoen is echt
mijn “seizoen” veel buiten zijn en genieten van de prachtige herfstkleuren, lekkere frisse temperatuur en
vaak veel wind. Thuis de kaarsjes en de lampen aan, thee, spinnende kat, goed
boek en mooie muziek. Ik heb de pompoenen (zelf gemaakt) neergezet en een paar
orchideeën gekocht. Ik laat de corona-info, en ook de Rutteshow zo veel mogelijk aan mij
voorbijgaan.
E.e.a. moest mij toch even van het hart en na het schrijven van
dit stukje is mijn corona-dip een beetje naar de achtergrond verschoven.
Ik denk dat het wel gaat lukken de komende tijd om zinvol bezig te zijn en te blijven.
